Blog

Nu werd ik door een collega gewezen op een boek met een vergelijkbaar thema, maar nog ouder (1996). Auteur Christian Parmentier schrijft in zijn boek ‘Het dier en zijn mensenrechten’ over hoe de organisaties die opkomen voor dierenrechten niet gedreven worden voor de liefde voor dieren, maar ze zijn op aarde om de (intensieve) veehouderij te vernietigen. Dat strenge veganisten dit vinden, kan ik wel begrijpen. Maar, de grote groep burgers die zich niet laat horen kan het hier toch niet mee eens zijn? En ook partijen als CDA, VVD en ChristenUnie niet? We hebben het hier over een legale en geaccepteerde economische activiteit die ook nog voorziet in een eerste levensbehoefte.

“De werkwijze van de dieractivisten is even beangstigend als subtiel”

De werkwijze van de dieractivisten is even beangstigend als subtiel. Waar sommige terroristische groepen veel onschuldige slachtoffers maken, nemen deze terroristen meer tijd en doen ze het minder opvallend. Ik citeer uit de inleiding van het boek:

‘Maar u, als lid, weet goed dat ons einddoel een puur veganistische leefwijze is. Maar de publieke opinie en de politici vinden zoiets niet haalbaar. Wat wel haalbaar is, is er telkens stukken uit te nemen, te isoleren en daar dan de publieke opinie mee bewerken, bekende personen en politici vinden die ons voor dat specifieke punt willen volgen. Zo helpen zij mee aan de verwezenlijking van ons einddoel.”

Als je dit in 1996 leest, denk je misschien: ‘daar heb je een paar van die wappies, van die geitenwollensokken idealisten met hun onmogelijke idealen’. Dat is dus een verschrikkelijke misrekening geweest. De hierboven gemelde strategie is perfect uitgevoerd met een verbluffend resultaat. Vandaag de dag wordt het geweld van boeren die strijden voor hun bestaan flink veroordeeld. De linkse partijen zeggen dat we niet moeten buigen voor geweld. Maar de gewelddadige nertsenbevrijders hebben hun zin gehad. Met aan de ene kant georganiseerd geweld jegens nertsenboeren en aan de andere kant de vredelievende ‘bont voor dieren’ is het ze gelukt een algeheel verbod op nertsenhouderij in Nederland af te dwingen.

“Gerenommeerde clubs als WWF en Stichting Natuur en Milieu zitten aan tafel bij de minister”

Hetzelfde zie je nu gebeuren bij acties tegen de visserij en veehouderij. Gerenommeerde clubs als WWF en Stichting Natuur en Milieu zitten aan tafel bij de minister en ondertussen terroriseren stalbezetters boeren, zetten ze slachterijen in de fik en hinderen ze vissers op een levensgevaarlijke manier. Zelfs distantiëren van dit geweld hoeft niet meer. Nu wordt Caroline van der Plas steeds gevraagd zich te distantiëren van boerengeweld, terwijl Esther Ouwehand nog openlijk mocht applaudisseren voor dierterroristen.

Het engste van allemaal is dat de tactiek van isoleren en publieke opinie zeer effectief is. Een klein, ogenschijnlijk onschuldig, regeltje gaat makkelijk door de Eerste en Tweede Kamer en geeft nauwelijks onrust bij de burger. De nieuwe Wet Dieren is daar een voorbeeld van. Dit staat bijvoorbeeld in die wet, aangenomen in 2021: ‘Het is verboden om zonder redelijk doel of met overschrijding van hetgeen ter bereiking van zodanig doel toelaatbaar is, bij een dier pijn of letsel te veroorzaken dan wel de gezondheid of het welzijn van het dier te benadelen’.

Natuurlijk zeggen we nu in de veehouderij dat onze dieren niet onnodig lijden en dat het een duidelijk doelt dient ze te houden, namelijk het produceren van voedsel. Met de linkse rechters die we in Nederland hebben, zie ik echter de bui al hangen. Door dieren gelijk te stellen aan mensen is ze in gevangenschap houden niet wenselijk. Ook hier wordt weer verwezen naar de verplichtingen vanuit Europa maar betreft het de Nederlandse vertaling daarvan. Zie hier ons volgende stikstofprobleem.

“Door dieren gelijk te stellen aan mensen is ze in gevangenschap houden niet wenselijk”

Ik noem nog een voorbeeld van een wetsvoorstel van eind vorig jaar. Eurocommissaris Frans Timmermans lanceerde een wetsvoorstel tegen ontbossing. Frans Timmermans wordt gesouffleerd door ex-Greenpeace activist Diederik Samson dus dat is opletten. Hoewel heel Europa al ontbost is, vindt Frans dat we de rest van de wereld moeten redden door import van producten die (waarschijnlijk) ontbossing hebben veroorzaakt te verbieden. Nu zijn we al jaren bezig met het kopen van ontbossingsvrije soja dus dit lijkt niet zo’n probleem. Bovendien worden nu ook koffie en cacao geraakt dus staan we als veehouderij niet meer als enige schuldige voor ontbossing te boek. Echter, in dit wetsvoorstel wordt niet alleen gesproken over ontbossing aan de andere kant van de oceaan, maar ook over het telen van gewassen zonder schade aan te richten aan de natuur. Met een rechtszaak à la Urgenda kan dit de volledige landbouw platleggen. Maar veel organisaties (ook boerenlobbyclubs en coöperaties) willen niet complotdenken en bewegen mee met de politici, ‘want dan hebben we misschien nog invloed op de inhoud van de wet’.

Ondertussen zijn de media zo overtuigd geraakt van het gelijk van de milieuclubs dat de publieke opinie eenvoudig is te beïnvloeden. Bekende Nederlanders die progressief willen overkomen (de nieuwe hippies) scoren likes door hun vegetarische barbecue te posten of lijstduwer te worden van de Partij voor de Dieren. BN’ers die het er niet mee eens zijn, durven niets te zeggen omdat hun business daarmee gevaar loopt. Het schnabbelcircuit is meedogenloos.

Ik hoop dat deze column ook gelezen wordt door (naïeve) burgers en politici die denken dat ze het goed doen voor de diertjes en de volgende generatie. Tegen die mensen zou ik willen zeggen: ‘bezint eer ge begint’. Met andere woorden: denk na voordat je het stemhokje ingaat of een donatie doet aan één van die ogenschijnlijk vredelievende milieuclubs. Nederland is nog nooit zo welvarend en schoon geweest als vandaag. Koester dat!

Tekst: Huub Fransen (1971) is de vierde generatie uit een molenaarsfamilie. In het dagelijks leven is hij directeur en eigenaar van mengvoerbedrijf Fransen Gerrits. Hij heeft een gezin met drie kinderen en is woonachtig in het Brabantse Erp.